John Maxwell Coetzee

Wiek żelaza

Tłumaczenie: Anna Mysłowska

To powieść zimna, śmiertelnie prawdziwa

Wstrząsające wyznanie umierającej Elizabeth Curren, profesor literatury klasycznej w Kapsztadzie. W liście do córki, który być może nigdy nie zostanie jej dostarczony, kobieta daje świadectwo ostatnich dni swojego życia. Dzieli się bólem schorowanego ciała, rozczarowaniem cywilizacją białego człowieka, a także narastającym strachem przed samotnym odejściem. Eskalacja cierpienia, kwintesencja rozpadu.
Wiek żelaza jest dogasającym wołaniem o miłość.

"My dear daughter" - tak powinna zaczynać się książka J.M. Coetzee "Wiek żelaza". Tak, bo to list matki do córki. Testament i podsumowanie życia. To list - powieść, powieść - list Elizabeth Curren umierającej na raka, która pod koniec swego życia chce przybliżyć się do córki. W liście tym, który być może nigdy nie zostanie dostarczony do córki, kobieta daje świadectwo ostatnich dni swojego życia, opowiada jej o rozterkach codziennego życia i bólu umierania. Dzieli się bólem schorowanego ciała, rozczarowaniem cywilizacją białego człowieka (bowiem historia dzieje się w Afryce), a także narastającym strachem przed samotnym odejściem.
>>> czytaj więcej

Coetzee był moim zeszłorocznym objawieniem - po pierwszej przeczytanej powieści afrykańskiego noblisty, "Hańbie", długo jeszcze nie mogłam sie otrząsnąć.
>>> czytaj więcej